Ik ben zwaar in de vertraging. Het voelt in deze tijd, waarin we bijna alleen maar thuis zijn, hetzelfde als die tijd dat we in Nigeria waren om onze zoon op te halen. 16 weken ‘zijn’ en eigenlijk niets kunnen doen. Boodschappen doen was het uitje van de week en moesten we ruim van tevoren organiseren door met ‘onze’ chauffeur af te spreken. Daar zat dan ook weer een afhankelijkheid in, maar dat doet er nu even niet toe.
16 weken van afwachten wat je wel en niet kunt. Niet weten hoe het verder gaat, je mee laten voeren met wat zich aandient. Ik heb in die tijd enorm leren vertragen, verduren: accepteren dat het nu niet is wat je graag zou willen en erop vertrouwen dat het op enig moment weer beter wordt. Het was heerlijk om eindelijk bij onze zoon te zijn, het was bijzonder om in een land te leven met zulke andere gebruiken en ideeën. Ik leerde er veel en Nigeria was een goede en mooie ervaring, maar er waren óók elementen die me zwaar vielen, daarvan was het gebrek aan zelfbeschikking toch wel de pittigste. Niet kunnen bepalen waar we verbleven, de afhankelijkheid en de onzekerheid over hoe lang het allemaal nog zou duren, het verlangen weer naar huis te gaan, de vraag of en hoe het allemaal goed zou komen. Het waren vragen die we dagelijks hadden.
Ook nu wordt aan ons recht tot zelfbeschikking gemorreld. Wij hebben geen keus meer om naar een restaurant of koffietentje te gaan, er is namelijk voor ons beslist dat dat nu dicht is. Wij hebben niet meer de keuzevrijheid die voor ons altijd zoooo vanzelfsprekend is (geweest). Ik vind het verrassend te ervaren met wat voor rust ik dit oppak, alsof ik moeiteloos in mijn Nigeriamodus ga. Ik ben bezig de rust te bewaren, naar het geheel te blijven kijken en vooral te voelen en ervaren wat er gebeurt vanbinnen.
Ik heb zó goed geleerd om bij mijzelf te blijven in die tijd. Mij bewust te zijn van waar ik naar verlang, wat ik mis, waar ik verdrietig of bang voor ben, maar ook waar ik dankbaar en blij voor ben en me te realiseren dat een dag eigenlijk best wel snel voorbij kan gaan. Dat je je verwachtingen mag bijstellen, dat rennen niet nodig is, en sterker nog, geen enkele zin heeft en ik ben ervan overtuigd zelfs averechts werkt.
Ik vind het een leerzame tijd. En als ik erbij stil sta word ik er emotioneel van, een tijd waarin we met z’n allen weer dicht bij onze kern kunnen komen. Dat we ontdekken wat werkelijk belangrijk is in ons leven. En voor mij is dat niet de materie, is dat ook niet succes, voor mij is werkelijk belangrijk mijn Eigen Zijn, dat ik me niet anders voordoe dan ik ben, dat ik vanuit rust en ontspanning kan handelen.
Met be- en verwondering kijk ik naar alle initiatieven die ontstaan; online initiatieven, 1-op-1 coaching omdat groepssessies wegvallen… Ik vind het mooi èn ingewikkeld. Het geeft me een gevoel van vooral voort willen gaan, niet willen stilstaan, als niet linksom, dan gaan we direct rechtsom bewegen; de drang om productief te blijven en er niet aan willen dat deze tijd iets anders vraagt.
In mijn beleving vraagt deze tijd stilstaan, uitzoomen en kijken naar wat er nu eigenlijk gaande is. Ik was in eerste instantie niet van plan om mijn 1-op-1 coaching on hold te zetten, ik heb toch ook inkomen te genereren en bovendien we zitten niet bij elkaar op schoot!, maar gaandeweg de berichtgeving realiseerde ik mij dat dat het enige juiste was om te doen. Dat dát was wat verantwoordelijkheid nemen in deze situatie was. Met als risico geen inkomen. Ik heb mijn coachees de gelegenheid gegeven om online verder te gaan. De een heeft daar wel voor gekozen, de ander niet. Ik blijf met hen in contact en wie weet verandert dat in de komende tijd.
Mijn lijf geeft verschillende dingen aan. Mijn hoofd: “kom op, je moet wel in de actie blijven (wat ben jij voor ondernemer dat je niet meteen alternatieven bedenkt!)”. Mijn hart en buik: “rustig aan, adem in, adem uit, ga terug in je eigen zijn, in jouw cocon, neem te tijd om te voelen wat er gebeurt, om uit te zoomen en te zien wat dienend is. Niemand heeft echt nieuwe initiatieven nodig.”
Eigenlijk denk ik dat deze tijd een appèl doet op terug gaan naar wat je al met jezelf had afgesproken, niet weer nieuwe dingen, maar benutten wat er al is en wat je nog niet voldoende inzet. Vertragen en verduren dat het antwoord niet direct komt. De instant bevrediging, waar we inmiddels wat verslaafd aan zijn geraakt, even uitblijft en je te realiseren dat iets nieuws beginnen soms een goede manier is om bij verdieping en ongemak voelen weg te blijven.
Ik heb ik weet niet hoeveel boeken nog liggen, ik heb het afgelopen jaar veel opleidingen/trainingen/workshops/seminars bijgewoond. Dit is de tijd om ze aan elkaar te knopen. Wat is de rode lijn? Hoe kan ik daar nog beter gebruik van maken in mijn leven en werk? Waar liggen de overeenkomsten? Waar wilde ik tot nu toe eigenlijk steeds stiekem van weg? Eigenlijk: werkelijk iets doen met dat wat ik heb aangereikt gekregen. Het werkelijk integreren en dat… gaat niet snel, dat vraagt tijd en ruimte, rust en geduld, het ongemak voelen en dat verduren en met nieuwe inzichten en energie op pad!
Krijgen we nu door de manier waarop we nu handelen, ons geduld weer terug?
Als deze tijd ons iets kan leren is dat al wat we altijd zoooo belangrijk vonden, misschien helemaal niet zo belangrijk is. Dat we best zonder kunnen (als het erop aankomt). Wat doen we onszelf toch elke dag aan in ‘normale’ tijden. Wat levert al dat ‘moeten’ eigenlijk op?
Mijn reis naar Nigeria heeft me veel meer gebracht dan onze prachtige zoon, het heeft me een manier van kijken naar onze wereld gegeven waar ik nog elke dag dankbaar voor ben. Ik ben, realiseer ik me nu des te meer, niet meer bereid me te laten leiden door wat wordt verondersteld logisch te zijn, ik maak geen haast meer. Dat betekent niet dat ik niet bereid ben hard te werken, het betekent dat ik handel in evenwicht met mijn Zijn. En dat betekent vertragen in tijden als deze. Het betekent een stand van aanvaarden, van niets moeten willen en van goed blijven voelen wat het nu eigenlijk met me doet en er niet van weg willen. Het betekent ook even weinig actie en op de achtergrond wel aanwezig blijven.
Ik wens eenieder veel (innerlijke) rust toe in deze tijd. Het is lastig een goed evenwicht te vinden. Stel jezelf de vraag: wat moet er nu eigenlijk ècht? Waar heb IK nu behoefte aan? Welke beweging vraagt mijn lijf? Waar kàn ik voor kiezen?