Pfff. Alleen die zin al… het geeft een enorme hoeveelheid ruimte en … veel ongemak. Ik ben namelijk van de lichting: je MOET hard werken. Als je dat niet gedaan hebt, heb je je best niet gedaan, en kennelijk is dat van groot belang. Ik ken het zo goed. Als het niet vanzelf gaat, dan nog een tandje erbij, even doorzetten nog. Het heeft me veel gebracht: doorzettingsvermogen, vasthoudendheid, kracht, een ijzeren wil, mijn leven. Het heeft me ook weg gehouden van: flow, ontspanning, genieten, laten, vertrouwen op, vitaliteit.
Ooit was dat harde werken een antwoord ergens op… falen was gevaarlijk, alsof je dan iets vreselijks en onomkeerbaars had gedaan, je moest je uiterste best doen, vermijden van buitensluiten, voorkomen van afwijzing; het was een overlevingsmechanisme voor het niet weten wat precies werd verwacht, niet bij machte ernaar vragen door angst er niet aan te kunnen voldoen. Dan maar je uiterste best doen, dan kon je jezelf niets verwijten. Als je kompas de ogen van de anderen zijn, dan is het lastig zelf te weten wanneer het goed genoeg is.
Door me te realiseren dat alles geven niet opleverde waar ik wel naar streefde heb ik langzaam maar zeker geleerd dat het hebben van een eigen kompas en kiezen waar ik naar toe werk essentieel is voor het bereiken van mijn doel en het houden van balans. Het heeft me geleerd bij mijzelf te blijven, te vragen wat iemand van mij verwacht en heel eerlijk te zijn naar mezelf of ik dat kan (en wil) of niet. Het ongemak aangaan, het eerlijke gesprek aangaan met vertrouwen in mezelf en in mijn eigen kompas, weten wat ik waard ben en wanneer het genoeg is. Mij te realiseren dat het niet pas genoeg is als de ander dat zegt, heeft mij veel hoofdbrekens en ongelooflijk veel ongemak gekost. En nog. En nu … is het de basis van waaruit ik werk (of in ieder geval zoveel mogelijk probeer). Op die manier houd ik mijzelf bij de les èn geef ik die beweging door. Door mezelf volledig te zien, kan ik mijn basis zijn, en ben ik niet meer op zoek naar bevestiging, maar kan ik bij mijn gesprekspartner zijn. Kan ik uitzoomen en kijken waar behoefte aan is en zien wat nodig is en dat geven, dat levert vele malen meer op en kost minder. Je hebt een keuze… elke dag opnieuw. Hard werken, meer in de kramp, steeds kleinere focus, weg willen van òf: werken vanuit ontspanning, zijn, het grotere geheel, toewerken naar.
Wat een genot om even niet hard te hoeven werken weet ik nu. Wat een genot om niet op zoek te hoeven gaan naar een Rake Vraag, maar ze er gewoon laten zijn… zolang ik er ook maar ben. Als ik mij in mijn hoofd bevind, naarstig op zoek naar DE Goede Vraag, is dat precies wat ik krijg… gewoon een goede vraag. Maar als ik er volledig ben, met al wat ik heb en ben en mijn intentie kan terugtrekken, als het me werkelijk lukt dat het niet uitmaakt wat er gebeurt… dan zijn Rake Vragen niet zo moeilijk. Dan hoef je alleen maar te luisteren naar wat zich aandient, open staan voor vragen die je niet bedenkt, maar er wel zijn.
In mijn reis naar werken en zijn vanuit ontspanning hebben de Rake Vragen mij geholpen. Als ik mij innerlijk verbind met de Rake Vragen, weet ik dat ik daar alleen kom door niet zo hard te werken. De los zand theorie toe te passen, want: als je los zand wilt behouden, heb je je hand open te houden, als je knijpt loopt alles weg. En zo is het ook met effectief en zinvol in je leven (en werk) staan. Als je ontspant en aanwezig bent, krijg en houd je meer.
Rake Vragen zijn vragen die beweging brengen. Niet door het antwoord dat erop komt, maar door de manier waarop ze gesteld worden, met aandacht, zonder intentie, voorbij het oncomfortabele en precies alleen om beweging te brengen. Een vraag stellen zonder een antwoord te hoeven hebben. Hoe goed lukt jou dat? Ik weet van mezelf dat ik het heel fijn vind een bijdrage te leveren, mensen verder te brengen en als ik niet oppas blijf ik daaraan vasthouden. Maar, juist daarmee, met dat harde werken, verbetenheid als je ver bij jezelf weg bent, daarmee help je de ander niet, jezelf overigens ook niet. De ander help, ondersteun je en breng je in beweging door de vraag zonder bedoeling te stellen, dat je bereid bent de vraag als het ware door je heen te laten komen en erop te vertrouwen dat hij wat doet, nu, over een uur, op enig moment, of niet, dat alles goed is. Alles is goed. Ook geen antwoord, misschien is dat wel net zo goed een antwoord .. of niet.
Verboden hard te werken: als je hard werkt, gaat er iets mis.
Dat is thuis niet anders: als ik hard ga werken, dan werk ik ergens met kracht naar toe, dan ben ik aan het forceren, dan vind ik geen flow, dan wil ik te graag iets, word ik sneller streng of kribbig. Wat nou als het echt anders kan? Dat ik gewoon bij mijn zoon ga zitten benoem wat hij doet, dat hij zich daardoor buitengewoon veilig en gezien voelt en de mogelijkheid heeft om te groeien. Dat ik niets anders hoef te doen dan naar hem kijken en hem volgen, dat ik erop kan vertrouwen dat als hij iets van mij wil, dat hij mij dat dan laat weten. Minder hard werken brengt daarmee ook dat hij ervaart welke behoefte hij heeft en hij leert aan te geven wat hij daarmee wil. Of ik gewoon nog even rustig blijf zitten, dat hij wil dat ik meespeel met de paarden en de auto’s of iets anders wat ik niet hoef te bedenken. Dat het van mij vraagt aanwezig te zijn, werkelijk aanwezig, dus niet op mijn telefoon nog even wat werken, of … Nee, gewoon zitten en speciale tijd maken voor mijn kind, omdat ik zo blij ben dat hij er is en ik zo geniet van zijn zijn, van hoe hij vol verwondering de wereld inkijkt, op zijn manier speelt en hoe hij geniet van het kijken naar een filmpje, samen met zijn mama. En die mama… dat ben ik!
Verboden hard te werken; om het beste uit mezelf, mijn zoon, ons gezin, mijn werk en de mensen om mij heen te halen.
De meest Rake Vragen zijn vragen waar je niet over nadenkt, maar er gewoon zijn!
Ik wens je een ontspannen dag!
Lienke Pet