Weet je wat? Klaar is klaar!
Artikelen van Eigen Zijn Mens & Organisatie over onderwerpen van nu.
Vorig jaar begon het eigenlijk al, toen heb ik de belangrijke stap gezet om mijn vaste baan op te zeggen en vanuit de veiligheid te kiezen voor mijn bedrijf. Te kiezen voor dat waar ik denk meer effect te hebben op de maatschappij. Voor vrijheid, voor niet-weten en vooral voor mijn potentie.
De organisatie waar ik werkte heeft me zoveel gebracht, heeft me de kans gegeven te groeien en te onderzoeken waar mijn werkelijke talenten liggen. Ik ben haar dan ook heel dankbaar èn het was tijd om verder te gaan.
Wonderlijk eigenlijk… zo werkt dat. Op een gegeven moment is het klaar. Ik wilde nog wel verder, maar het paste niet. Zo is dat vaker gegaan in mijn leven. Wel verder willen, maar bestemming bereikt. Met andere banen, met mijn eerste liefde, andere relaties.
Wanneer weet je wanneer de bestemming bereikt is? Ikzelf heb dat vrij laat in de gaten. Ik ben dan vaak al jaren verder. Ik blijf lang proberen, zoeken waar ik de verbinding nog kan vinden, zoeken in elke hoek, op zoek naar iets van stroming en uitwisseling. En als ik dat niet kan vinden ga ik eerst mezelf veroordelen dat ik niet goed mijn best heb gedaan, dat het aan mij ligt. Ik kom steeds verder in de kramp en voel me minder en minder verbonden of nog in staat te bewegen. Alles wat ik doe is verkeerd, ik maak het bespreekbaar, want persoonlijk leiderschap en verantwoordelijkheid nemen is voor mij heel belangrijk. Ik voel niet de verbinding, ga mezelf proberen neer te zetten, zodat ze me zien en dat… mislukt schromelijk. Het lukt niet omdat ik zó graag wil dat de ander ziet wat ik bedoel, dat ik niet vanuit mezelf handel. Ik probeer uit alle macht de ander goed te begrijpen – en ook te pleasen – waardoor de uitwisseling nog verder verstoord raakt.
Op enig moment is de houdbaarheid van een relatie voorbij, is de bestemming bereikt, is het tijd voor een einde… En ik heb dat altijd ervaren als een falen, als een verlies en als mijn schuld.
Nu is het voor mij tijd om daar op een andere manier naar te kijken. Ik heb zoveel geleerd, ik ben al jaren mensen aan het coachen, ik begeleid teams en organisaties in het benutten van mogelijkheden en accepteren wat er is. Daar hoort ook bij dat je eindigheid in weet te sluiten.
Voor een coachee is het belangrijk dat hij/zij weet wanneer het genoeg is, wanneer is een leidinggevende of medewerker klaar met hard werken, met vechten om dat wat niet meer werkt te laten gaan en… hoe vreselijk is het om na een vruchtbare periode het besluit te nemen weer door te gaan.. Hoe verschrikkelijk is het om als team de conclusie te trekken dat de opdracht waarvoor het team is opgericht klaar is of gewijzigd, waardoor je gaat kijken wat er dan nu nodig is? Welke betekenis heeft het als je als organisatie heel bewust omgaat met je leidende principes, principes die maakten dat de organisatie is opgericht en bestaansrecht heeft. Als de leidende principes niet langer in ere worden genomen om de organisatie gaat driften, ongezonde patronen ontstaan en men koste wat het kost wil blijven bestaan, is het de vraag welke bijdrage ze nog levert. Hoe dienend is het dat die organisatie nog in die vorm met die mensen blijft bestaan? Wat levert het nog op?
Als je dit vanaf een afstand bekijkt, ik noem dat de Bigger Picture, uitzoomen, wat zie je dan? Zie je dan vitaliteit, is er flow, wordt er iets gecreëerd dat de wereld beter maakt of zie je dat mensen zichzelf gevangen houden om niet te verliezen wat ze hebben?
Wat ik heb geleerd en aan het leren ben is dat eindigheid loont. Dat het goed is om soms een punt of in ieder geval een komma te zetten. Het loont om soms wat afstand te nemen, weer terug bij jezelf te komen en weer vanuit je Eigen Zijn te handelen. Los van de verwachtingen die jij inmiddels hebt bedacht, de patronen waar je elke keer weer toe uitgenodigd wordt en schroom die je tegenkomt het anders te doen.
Afstand nemen, kijken wat je ziet, je eigen deel nemen en accepteren, loslaten, verlies nemen en waarderen wat het allemaal heeft gebracht.
Wat je me niet hoort zeggen is de ander verwijten maken, lelijk doen, een ander de schuld geven en wegrennen en nooit meer omkijken.
Wat ik zeg is met liefde en compassie naar jezelf en de ander kijken en betekenis geven aan wat er was en wat het heeft gebracht en daarmee vanuit waardering ruimte bieden voor een andere beweging.
Ik ga verder onderweg… en wie weet komen wij elkaar tegen en kunnen we samen betekenis geven aan wat zich dan aandient!
Lienke Pet | Eigen Zijn Mens & Organisatie | www.eigenzijn.com | 0621511002